قرص مولتی ویتامین و مینرال (برای بیماران دیابتی) دارای ال -کارنیتین، ویتامین های A، B، C، D، E و K، آهن، فولیک اسید، منیزیوم، منگنز، مس، آهن، روی، کروم و سلنیوم است. مزایای مواد موجود در این محصول به شرح زیر است.

ال -کارنیتین یکی از اجزای بسیار مهم بدن انسان است که در عملکرد قلب و به طور کلی در عملکرد صحیح سیستم عضلانی نقش دارد. ال-کارنیتین برای بهبود تنظیم قند خون با افزایش استفاده از گلوکز محیطی شناخته شده است و در نتیجه تنظیم متابولیسم گلوکز در بیمار دیابتی را بهبود می بخشد و از عوارضی مانند خستگی و بی خوابی جلوگیری می کند.

ویتامین A در بسیاری از فرآیندهای متابولیک مانند بیان ژن ها، جداسازی سلول ها و رشد آنها نقش دارد. برای مکانیسم های دفاعی بدن، رشد جنین، حواس بینایی، بویایی، چشایی، شنوایی، گرسنگی و تولید اسپرم حیاتی است. مشاهده شده است که دفع ادراری ویتامین A در افراد دیابتی بیشتر است. بنابراین در افراد مبتلا به دیابت استفاده از مکمل ویتامین A توصیه می شود.

ویتامین های گروه B نقش مهمی در سلامتی بدن دارند. سطح B1 و B6 در افراد مبتلا به دیابت کم است. ویتامین B1 به عنوان یک کوآنزیم عمل می کند که عملکردهای مختلفی را انجام می دهد که شامل کمک به تبادل گروه های آلدئید و گلیکاسیون می شود. علاوه بر این، در انتقال سیگنال ها در سیستم عصبی و هدایت تکانه های عصبی نقش دارد. این اقدامات از اهمیت قابل توجهی برخوردار هستند و پتانسیل تأثیرگذاری بر شروع دیابت دارند.

ترکیب ویتامین B6 با ویتامین B1، گلیکاسیون را در بیماران دیابتی کاهش می دهد. گلیکاسیون که اتصال غیرآنزیمی گلوکز به پروتئین‌ها است. باعث تغییرشکل پروتئین‌ها می‌شود و پروتئین را از شکل عملکردی آن خارج می‌کند.

ویتامین B3 باعث بهبود کلسترول لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL) و کاهش کلسترول می شود. در واقع از عواقب دیابت (بیماری های قلبی عروقی) جلوگیری می کند.

اگرچه متفورمین درمان ارجح برای دیابت نوع 2 است، اما مشخص شده است که جذب برخی از مواد مغذی از جمله ویتامین B9 و ویتامین B12 را محدود می‌کند. بنابراین در افراد مبتلا به دیابت مصرف منظم این مواد مغذی ضرورت دارد. فولات و فولیک اسید اشکال ویتامین B9 هستند. مطالعات نشان داده اند که مصرف فولات اضافی می تواند به افراد مبتلا به دیابت نوع 2 کمک کند تا سطح قند خون خود را با کاهش هموگلوبین گلیکوزیله، گلوکز ناشتا، سطح انسولین، مقاومت به انسولین و هموسیستئینمی کنترل کنند. این امر با کاهش مقدار فولاتی که بدن به هموسیستئین تبدیل می کند، انجام می شود.

ویتامین D حساسیت به انسولین و متابولیسم گلوکز را بهبود می بخشد.دیابت و عواقب آن، از جمله بیماری های قلبی عروقی، در افرادی که سطح ویتامین D پایینی دارند، بیشتر است.

مطالعات نشان داده است که افراد مبتلا به دیابت سطوح پایین تری از آنتی اکسیدان ها، ویتامین C و E نسبت به افراد سالم دارند. جالب اینجاست که سطح ویتامین C رابطه معکوس با قند خون ناشتا و پس از غذا دارد. مطالعات نشان داده است که مصرف مکمل های ویتامین C و E به مدت سه ماه منجر به کاهش فشار خون و سطح گلوکز می شود.

ویتامین K ممکن است متابولیسم گلوکز را بهبود بخشد. پس از ردیابی افرادی که به مدت یک سال بیشترین میزان مصرف ویتامین K را داشتند، سطوح پایین‌تری از هورمون‌های مرتبط با گرسنگی و ذخیره چربی و کاهش احتمال ابتلا به دیابت را داشتند.

منیزیوم یک کوفاکتور مورد نیاز برای حرکت گلوکز به داخل سلول و متابولیسم کربوهیدرات است. مصرف کم منیزیم یک عامل خطر برای دیابت است. کمبود منیزیم دفاع سلولی را در برابر آسیب اکسیداسیون مهار می‌کند که به نوبه خود منجر به کاهش انعطاف‌پذیری در برابر استرس اکسیداتیو ناشی از دیابت می‌شود و در نتیجه پیشرفت به سمت عوارض مرتبط با دیابت را تسریع می‌کند. منیزیم یک کوفاکتور برای اعمال پایین دست آبشار انسولین است. کاهش منیزیم داخل سلولی به فعالیت تیروزین کیناز آسیب می رساند و عملکرد انسولین را در سلول مسدود می کند و در نتیجه باعث افزایش تحمل انسولین می شود. کمبود منیزیم در رژیم غذایی نیز ممکن است یکی از عوامل خطر ابتلا به دیابت باشد.

زینک (روی) یک ریز مغذی ضروری برای متابولیسم است که بیش از 100 آنزیم را برای تاخوردگی پروتئین، بیان ژن و همچنین در تولید و خنثی سازی ROS تنظیم می کند. روی نقش مهمی در سیگنال دهی سلولی و فرآیندهای سلولی مانند تقسیم سلولی و آپوپتوز دارد و اختلال در هموستاز روی با دیابت و مقاومت به انسولین مرتبط است. سطوح روی در بیماران دیابتی کمتر است. بنابراین در افراد مبتلا به دیابت استفاده از مکمل روی توصیه می شود.

آهن بر متابولیسم گلوکز تأثیر می گذارد. ارتباط دو طرفه بین هموستاز گلوکز و متابولیسم آهن تایید شده است. اختلال در جذب آهن می تواند یکی از عوامل موثر بر متابولیسم گلوکز باشد. غلظت فریتین سرم در بیماران مبتلا به دیابت نوع دوم ممکن است بر حساسیت به انسولین، مقاومت عروقی، ویسکوزیته و آسیب اکسیداتیو تأثیر بگذارد.